پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

چند روزی است بخش‌های از اظهارات قابل تامل امیر جعفری در قالب ویدئو در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که موجب تکدر خاطر ایرانیان شده است. واکنش‌های منفی مردم در فضای مجازی پای سیاستمداران را هم باز می‌کند که چرا یک بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون با چنین ادبیاتی سخن می‌گوید؟ چرا باید در اوج محاکمه برخی سرمایه‌گذاران سینما به جرم پولشویی، یک بازیگر به نوعی از این آقازاده‌ها حمایت کند؟ چرا باید مال‌اندوزی مشکوک را حاصل زحمت کشیدن بسیار بداند؟ هر چند برای تئاتری‌ها فراموش کردنش سخت است که امیر جعفری در جوانی خود چه مشقاتی برای اجرای نمایش‌هایش در دهه هفتاد کشیده است؛ اما این پرسش نیز مطرح شده است که آیا کارگران و اقشار مختلف مردم همان سال‌ها تا به امروز رنج و مشقتی متحمل نشده‌اند؟

تنها با معادل ریالیِ 100 بیت کوین، می‌توان یک فیلم سینمایی باکیفیت را در ایران تولید کرد و این شخص نیز با تکیه بر همین منابع توانسته به تولید فیلم بپردازد و پس از اعلام عدم مشکل برای تداوم فعالیتش توسط این نهاد نظارتی و آزادی‌اش، آخرین فیلم با سرمایه گذاری او نیز در جشنواره فیلم فجر حضور داشت.

حداقل سود دادگاه‌های اخیر پرونده‌های اقتصادی، افشای نقش برخی پول‌های مساله‌دار در سینمای ایران است. معمای بزرگ، سکوت سلبریتی‌هاست که با این پول‌ها سریال و فیلم بازی کردند.

اما یک نکته قابل توجه، عدم حضور محمد امامی در هر دو دادگاهی بود که بنا بر شکایت او برگزار شده بودند. همین نکته و همچنین عدم حضور امامی در مناظره‌ای که مد‌ت‌ها پیش از این دادرسی، در یکی از رسانه‌ها برگزار شد و به ماجرای شهرزاد و تخلفات مالی آن مربوط می‌شد، تردیدها درباره اینکه اساسا امامی در ایران باشد را به‌شدت تقویت کرد.